Handke stworzył bohatera, który cierpi na nerwicę lękową (pojawia się również w późniejszych książkach). Jest to więc z jednej strony studium przypadku człowieka zatrzaśniętego w neurozie, autobiograficzne w dużej mierze, i jednocześnie eksperyment literacki, chłodny, odpychający, ale i prowokujący do różnych interpretacji. I bardzo dobrze, że ta nowela została opatrzona posłowiem Marcina Polaka, który naświetla tę rzeczywistość, gdzie wszystko znaczy coś innego.

Dziś gdy większość wydawców, myśląc o zysku, mówi autorom, że mogą napisać o wszystkim byle to był kryminał, bo tylko kryminały się sprzedają – austriacki pisarz może być uznany za awangardę. Wiele jest w książce kryminalnych motywów - m. in. brudnych monet, które zdradzają, że bohater jest przestępcą. Handke odbiega jednak od schematów gatunkowych. W zapisie choroby psychicznej, rozpadzie rzeczywistości na poszczególne pojęcia i przedmioty, co wyraża się również w groteskowym rozpadzie języka – pojawia się motyw oczekiwania przestępcy na wydrukowanie w gazetach portetu pamięciowego listu gończego. To paradoksalna, prowokacyjna wręcz forma, dziś byśmy powiedzieli, sławy i celebryctwa: uzmysławia, że świat liczy się tylko z najbardziej popularnymi. Tyle tylko, że Handke opisuje człowieka, który zdobył złą sławę, po tym jak przekroczył granice, bo było mu wszystko jedno. Ludzi nie można lekceważyć, bo decydują się na ostateczność.

Katarzyna Hagmajer-Kwiatek rozmawia z Kamilem Idzikowskim i Marcinem Polakiem.