Należy do rodziny witkacowskiej. Uprawia humanistykę, czyli sztukę przejrzystego i twórczego opisywania ważnych aspektów człowieczeństwa. Podróżuje śladami autorów – w głąb biblioteki i w poprzek Europy. Cóż znaczy rok czy tysiąc kilometrów dla odczytania jednej strony? Jak Witkacy uważa, że tłumom trzeba przeciwstawić sympozjon, czyli spotkanie twórczych osobowości. Pisał m.in. o Kubinie, Leśmianie, Witkacym, Chwistku, Wacie, Schulzu, Gombrowiczu, Herbercie, Karasku, Kurylaku, Stasiuku, Tokarczuk, Gretkowskiej, Wajdzie, Kerteszu, Celi, Cioranie, Camusie, Maraiu, Marquezie…

Najważniejsze publikacje:

  • Sztuka i mistyfikacja. Powieści Witkacego, Łódź 1994.
  • Czarny humor w twórczości Witkacego, Gombrowicza, Schulza. Lata trzydzieste, Kraków 2004.
  • Drzeworyt jako nadzwyczajna realność [w:] Andrzej Nowicki, Pater, Łódź 2008.

Książki tego autora: