ur. 23 IX 1901, Praga, zm. 10 I 1986, tamże.

Pierwszy czeski laureat Nagrody Nobla. Pochodził z rodziny robotniczej, na początku lat 20. został członkiem KPCz i zaczął współpracować z prasą komunistyczną. Aktywnie uczestniczył w życiu literackim, był członkiem-założycielem Stowarzyszenia Artystycznego Dziewięćsił, redaktorem kilku czasopism. W 1929 podpisał protest siedmiorga pisarzy przeciwko nowemu kierownictwu partii i został z niej wykluczony. W 1956 r. na II Zjeździe Związku Pisarzy, wystąpił z potępieniem wypaczeń życia kulturalnego po przejęciu władzy przez komiunistów w lutym 1948. Pod koniec lat 60. angażował się w procesy przemian demokratycznych, w 1969 wybrano go prezesem Związku Pisarzy, niedługo potem rozwiązanego. Miał ograniczone możliwości publikowania, kilka jego ksiązkek ukazało się w samizdacie i wydawnictwach emigracyjnych. W 1965 roku wydał tom "Koncert na wyspie", rozpoczynający nowe etap w poezji Seiferta, który poorzucił śpiewną melodyjność i klasyczne strofy i zwrócił się w stronę wiersza wolnego, nie stronił od dysonansów, prowadził pozornie niepoetycką rozmowę z czytelnikiem. W swej późnej poezji osiągnął prawdziwą wielkość, wiersze z ostatnich tomów, pisane, jak gdyby z perspektywy śmierci, pełne są ogromnej prostoty i statecznej ludzkiej mądrości.