Gilles Deleuze (1925-1995), filozof francuski, jeden z najwybitniejszych myślicieli naszych czasów, autor głośnych prac, m.in. L’Anti-Oedipe, Mille plateaux czy Różnica i powtórzenie, w której spojęciował najistotniejsze dla współczesnej humanistyki tytułowe kategorie. Jego koncepcję filozoficzną określano jako „logikę wielości”, „teorię stawania się”, „filozofię zdarzenia”, „immanencji” lub „jednostkowości” bądź też jako nomadologię czy rizomatykę. I może właśnie te ostatnie kategorie najlepiej, bo w duchu aktualności ją opisują. „Myśl nomadyczna” czy też anarchiczny model nomadycznej machiny wojennej będącej w ciągłym stawaniu się (w duchu Nietzschego) to koncepcja przeciwstawna w stosunku do „myśli osiadłej”, ugruntowanej na scentralizowanym i zhierarchizowanym modelu państwa. Z kolei rizomatyka określa ciągły region wielości i intensywności, który w stałym ruchu deterytorializacji i reterytorializacji współdziała z zewnętrzem i może zostać połączony z dowolnym „urządzeniem”, także całkiem innego porządku. Istotą myśli Deleuze’a jest pluralizm, który, odniesiony do siły, byt czyni nieredukowalną wielością i stawaniem się. Pluralizm ten jest więc wymierzony w platonizm (prymat Tego Samego) i dialektykę (podporządkowanie różnicy negatywności), będącą ostatnim wcieleniem metafizyki, a więc świata przedstawienia i nihilizmu.